Nacija-država danas predstavlja dominantni oblik suverene državnosti, dok je prije više od stotinu godina politička mapa Evrope obuhvatala samo nekoliko takvih država, a veoma malo njih su bile nacije u savremenom smislu. Historiografija Balkana često pojednostavljuje složenost procesa izgradnje nacije, bilo prikazujući narodnu zajednicu kao monolitan i homogeni entitet, bilo zanemarujući različite socijalne grupe čija se svijest mijenjala u zavisnosti od regiona, spola i generacije. Takođe, bugarska i srpska historiografija veću pažnju posvećuju pitanjima kako i zašto su se određeni događaji desili, nego što se bave razvojem nacionalne svijesti balkanskih naroda kao složenog i dugotrajnog procesa mentalne evolucije. Ova knjiga o konceptu nacionalnosti, u kojem su većina Bugara i Srba bila obrazovana i socijalizovana, istražuje kako je moderna ideja o naciji prenesena među obične ljude, te prikazuje složen proces nacionalne indoktrinacije koji su sprovodile različite državne institucije. Historijski podaci koji su proučavani pokazuju da su prije formiranja svojih suverenih država obični Srbi i Bugari imali samo maglovitu predstavu, ako su je uopšte imali, o svojoj nacionalnoj identifikaciji. Seosko stanovništvo je bilo naviklo da se definiše kroz religiju, lokalitet i zanimanje, a ne kroz nacionalnost. Kada je ustanovljena nacija-država, seljaci su morali biti indoktrinisani u nacionalizam. Ovaj proces indoktrinacije sproveden je putem obrazovnog sistema, vojne obaveze, Pravoslavne crkve i štampe. Kroz ove državne institucije formirana je nacionalna identifikacija.