I, konačno, Enes Duraković, koji u cjelini esejističkog znanstvenog opusa sretno sažimlje književnohistorijsku sistematičnost Muhsina Rizvića i dar Begićevog saobraženja s književnim djelima. Nakon zapaženih eseja o Maku Dizdaru i Skenderu Kulenoviću, a onda i o svom značajnijim bosanskohercegovačkim pjesnicima priredio je prvu ediciju bošnjačke književnosti: da bi sada, dvadeset i pet godina nakon Biserja, i kao autor kao urednik Alefovom edicijom antologija ponudio sliku onog što je najvrjednije u bošnjačkoj književnosti XX vijeka. A na taj način počinje se ostvarivati dugo očekivana književnohistorijska sinteza bošnjačke književnosti.